Osteopatia powstała pod koniec XIX wieku na Dzikim Zachodzie USA, w odpowiedzi na tzw. medycynę heroiczną, czyli w założeniu ratującą życie (np. leczeniem rtęcią), a w efekcie prowadzącą do śmierci pacjenta. Ówczesna medycyna nie radziła sobie z epidemiami panującymi powszechnie, jak np. febra, czerwonka czy zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. W związku z tym lekarz Andrew Taylor Still postanowił od początku raz jeszcze dokładnie przestudiować ludzką anatomię w poszukiwaniu związków pomiędzy poszczególnymi układami ciała, aby umożliwić dojście do przyczyny chorób. Pierwszy uniwersytet osteopatyczny został otwarty w 1892 i był pierwszym w historii Stanów Zjednoczonych przyjmującym kobiety.
Nazwa osteopatia owszem pochodzi od kości, ale jako struktury od której wszystko się zaczyna - dzięki produkcji krwi w szpiku, jako podstawowego płynu ciała. Osteopatia dzieli się na trzy gałęzi, które integracyjnie tworzą diagnostyczną i terapeutyczną całość: czaszkową, wisceralną i parietalną (mięśniowo- szkieletową). Osteopaci są pełnoprawnymi specjalistami medycyny i w codziennej praktyce wykorzystują dokładną znajomość anatomii na poziomie każdego układu. Szukają zdrowia w ciele, nie choroby. Osteopatia poza osadzeniem w anatomii i fizjologii jest nauką osadzoną mocno w historii i filozofii. Jako nauka medyczna łączy w sobie biologię, chemię i fizykę, a osteopaci poza procesem diagnostycznym, posługują się tylko i wyłącznie dłońmi, dlatego też osteopatia nazywana jest medycyną manualną.
MYŚLĄCE, CZUJĄCE, WIDZĄCE DŁONIE
Palpacja, czyli badanie dotykiem, jest podstawowym narzędziem pracy osteopaty. Trening receptorów dłoni, przygotowanych do wyczuwania subtelnych różnic pomiędzy fizjologią a patologią w organizmie jest traktowany na równi z nieustającą nauką anatomii. Dłonie osteopaty mają nie tylko czuć powyższe różnice, ale też służyć za widzącego przewodnika, bardziej od zmysłu wzroku, a w połączeniu z wiedzą anatomiczną - myśleć i wiedzieć jak najlepiej zrozumieć tkankę, aby wyrównać napięcia.
OSTEOPATIA CZASZKOWO - KRZYŻOWA
Jest często mylona z terapią czaszkowo-krzyżową, która jest jedynie derywatem pełnej gałęzi osteopatii, metodą terapeutyczną o poszczególnych krokach w przeciwieństwie do osteopatii czaszkowej, w której stosowane techniki na układzie czaszkowo-mostkowo-krzyżowym, obejmującym oponę twardą mózgowo-rdzeniową i płyn mózgowo-rdzeniowy, są jedynie wynikiem postawionej diagnozy przyczyny danych zaburzeń. Osteopatia czaszkowa wymaga bardzo precyzyjnego i subtelnego dotyku, aby możliwe było wyczucie ruchu kości czaszki względem siebie na poziomie szwów je łączących, struktur mózgu czy rytmu płynu mózgowo-rdzeniowego. Za ojca osteopatii czaszkowej przyjmuje się dr Sutherlanda.
OSTEOPATIA WISCERALNA
Inaczej trzewna; obejmuje narządy wewnętrzne od przełyku, przez płuca, osierdzie, żołądek, wątrobę, przeponę, jelita po układ moczowo-płciowy. Każdy organ charakteryzuje się trzema rodzajami ruchomości, wynikającymi z różnych przyczyn na poziomie embriologicznym czy pracy tłoczni brzusznej. Narządy wewnętrzne pełną szereg funkcji niezbędnych dla codziennego funkcjonowania, stąd przy dysfunkcjach poszczególnych organów nie może być zachowane zdrowie. Osteopatia wisceralna diagnozuje przyczynę tych dysfunkcji i za pomocą precyzyjnych technik manualnych na tych narządach balansuje zdrowie całego organizmu. Za współczesnego guru osteopatii wisceralnej uważa się Jean Pierre Barral'a.
CO KLIKA, CO STRZELA? CZYLI MANIPULACJE KRÓTKODŹWIGNIOWE
Słynne "łamanie kości", "klikanie"czy"strzelanie z kręgosłupa" (a także innych stawów) potrafi być dla pacjenta głębokim przeżyciem niepewności, ponieważ wydobywający się dźwięk przy tzw. manipulacjach stawowych kojarzy się z "przestawianiem kości", jak pacjenci lubią to sobie wyobrażać. Potencjalnie dźwiękiem tym jest tzw. zjawisko kawitacji, kiedy w uwalnianym stawie gaz przekształca się w ciecz. Człowiek jest zbudowany zgodnie z tzw. modelem tensegracyjnym, w związku z czym części stałe nigdy nie łączą się bezpośrednio ze sobą - pomiędzy kośćmi zawsze występują połączenia stawowe, więc domysły o "kości ocierającej się o kość" kończą się na domysłach; poza tym okostna jest tak głęboko unerwiona, że nie wytrzymalibyśmy takiego bólu.
Dziękuję, że tu jesteś, wspierasz moją pracę i bierzesz, co dobre dla swojego zdrowia.
Bo wiedza jest po to, żeby się nią dzielić. ---
Karo